Kościół Pobernardyński, obecnie parafialny, jest wspaniałym świadectwem dziejów miasta. Jest jedyną budowlą, spośród budowli, jakie wznieśli Opalińscy, która ocalała z pożarów i klęsk nawiedzających miasto. Pierwszy kościół parafialny został zbudowany w XII lub XIII wieku. Usytuowany był po zachodniej stronie rynku. W XVIIw. Piotr Opaliński każe rozebrać zaniedbany i grożący zawaleniem kościół i w miejsce starego postawić nowy. W międzyczasie w 1619r. funduje i przystępuje do budowy klasztoru dla OO Bernardynów. Twórcą budowli był włoski architekt Krzysztof Bonadura Starszy. Po śmierci Piotra Opalińskiego (w 1624) budowę kontynuuje jego żona Zofia, a następnie synowie Krzysztof i Łukasz. Wygląd zewnętrzny kościoła odbiegał od tego, co dziś oglądamy. Była to budowla bezwieżowa, z przylegającymi budowlami klasztornymi.
W 1740r. Katarzyna Opalińska dobudowuje dwie wieże od frontu zmieniając wygląd i proporcje kościoła. Momentem przełomowym jest rok 1817. W pożarze, który strawił prawie całe miasto, łącznie z kościołem parafialnym znajdującym się w rynku, kościół bernardyński ocalał mimo spalenia wież i sklepienia; całkowitemu zniszczeniu uległ jednak klasztor. W 1819r. król pruski wydał dekret o kasacie konwentu Bernardynów w Sierakowie i przeznaczeniu kościoła klasztornego na kościół parafialny. Ruiny klasztoru rozebrano, wykorzystując części pozostałych fundamentów i murów do budowy plebanii. Spalone wieże odbudowano w 1865r. W latach 1927-1928 zbudowano nowy chór organowy, przebito boczne wejścia łączące wieże z kościołem oraz odnowiono wnętrze kościoła. Wprowadzono również drobne zmiany wewnątrz kościoła (m.in. przeniesiono ambonę z lewego filaru na jej obecne miejsce).
W czasie II wojny światowej kościół zamknięto i przeznaczono na magazyn sprzętu saperskiego. W 1944r. uratowano go przed spaleniem dzięki mieszkańcom Sierakowa, którzy w ciągu kilku godzin wynieśli cały sprzęt przed kościół i tam, a nie we wnętrzu budynku sprzęt ten został spalony. Po 1980 roku poddano konserwacji i odnowiono część wyposażenia kościoła. Kościół powstał w okresie, w którym na terenie Polski krzyżowały się wielorakie trendy artystyczne. Przed architektem postawiono zadanie połączenia w jednym obiekcie funkcji sakralnych i mauzoleum magnackiego rodu Opalińskich. Z połączenia różnych wpływów powstała budowla, w której współgrają ze sobą elementy renesansu, manieryzmu i baroku. We wnętrzu kościoła znajdujemy nagrobki, herby i ołtarze fundowane przez bogatych opiekunów.
